Od najmłodszych lat pasjonował się owadami, w szczególności zaś - ich biologiš, instynktem i obyczajami. W klasie VII gimnazjum w nagrodę za dobrą naukę, wiedzę entomologiczną i ogólnoprzyrodniczą został włączony w poczet uczestników wielkiej ekspedycji przyrodniczej na Syberię i do Japonii, natomiast rok pózniej uczestniczył w wyprawie na Kaukaz, do Turkiestanu i Buchary. Podczas obu ekspedycji pełnił funkcję kustosza pozyskiwanych zbiorów przyrodniczych. Po ukończeniu gimnazjum, w 1915 r. wstąpił do słynnej uczelni leśnej - Instytutu Leśnego w Petersburgu, w którym odbył staż naukowy. Tam też poznał Annę - swoją przyszłą żonę. Uzyskał dyplom, który nostryfikował w SGGW w Warszawie. Od 1919 roku pracował w administracji lasów państwowych najpierw w charakterze pomocnika referenta w Ministerstwie Rolnictwa i Dóbr Państwowych, następnie na stanowiskach leśniczego i nadleśniczego. Jednocześnie był zastępcą kierownika oraz nauczycielem zoologii i ochrony lasu w Szkole dla Leśniczych w Zagórzu. W 1928 roku objął stanowisko kierownika (nadleśniczego) Nadleśnictwa Rezerwat (obecny Białowieski Park Narodowy). Prócz pracy nad zachowaniem i ochroną lasów na terenie Nadleąnictwa prof. Karpiński zorganizował na nim pierwsze systematyczne badania naukowe. Jako kierownik Parku Narodowego w Białowieży, do chwili wybuchu wojny, Profesor Karpiński zorganizował w Parku: bibliotekę naukową, laboratorium Parku, Laboratorium Biologiczne od obsługi i hodowli zwierząt chronionych i potrzeb łowiectwa oraz Muzeum Przyrodniczo-Leśne, w którym gromadził zbiory dotyczące bartnictwa, a także eksponaty o tematyce zoologicznej i botanicznej. Od 1929 roku profesor Karpiński kierował Szkołą dla Leśniczych jak również placówką przemysłu ludowego. Zajmował się restytucją żubra i niedzwiedzia na terenie Puszczy Białowieskiej. Profesor Karpiński prowadził systematyczne badania naukowe. W 1933 roku opublikował pracę doktorską Fauna korników Puszczy Białowieskiej na tle występujących w puszczy typów drzewostanów. Stopień doktora uzyskał na Politechnice Lwowskiej. W 1939 roku był ewakuowany do Wilna. Do jesieni 1944 roku pracował w gospodarstwie chłopskim we wsi Rezgi pod Kiejdanami. W pazdzierniku 1944 roku powrócił na stanowisko Dyrektora Parku i Kierownika Filii Instytutu Badawczego Leśnictwa. W 1947 roku habilitował się na Uniwersytecie Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie i uzyskał tytuł docenta w Zakładzie Ekologii Zwierząt. Od 1952 roku prof. Karpiński pracował w Warszawie jako samodzielny pracownik Naukowy w Instytucie Badawczym Leśnictwa. Jego marzeniem była praca w terenie dlatego też często przebywał na nowym terenie badań, który pokochał jak się zdaje, drugą miłością swego życia - w Puszczy Jodłowej Swiętokrzyskiego Parku Narodowego. Prof. Karpiński był wielokrotnie nagradzany wysokimi odznaczeniami państwowymi m.in. Krzyżem Komandorskim, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem X-lecia Polski Ludowej. Prof. Karpiński był członkiem wielu organizacji m.in.: Komitetu Nauk Leśnych PAN, Rady Naukowo-Technicznej przy Ministrze Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego, Polskiego Towarzystwa Entomologicznego. Zmarł 16 XI 1965 roku w Warszawie, w wieku 69 lat. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim

AUGUST GUSTAW DEHNEL
(1903-1962)