Home Home Home Mapa Wyszukiwarka Drzew Drzewo Losowe



TWÓRCOM BIAŁOWIESKIEGO PARKU NARODOWEGO
to dzięki ich zaangażowaniu i wizjonerstwu zachowały się
wspaniałe lasy Puszczy Białowieskiej - DZIĘKUJEMY!


JÓZEF KONRAD PACZOSKI
(1864-1942)
Botanik, badacz flory Puszczy Białowieskiej, twórca teorii pantopizmu i podstaw fitosocjologii, profesor Uniwersytetu Poznańskiego, członek Polskiej Akademii Nauk. Od 1877 r. studiował botanikę na Uniwersytecie Krakowskim i Uniwersytecie Kijowskim pod kierunkiem Iwana Fiodorowicza Schmalhausena. Po zakończonych studiach założył pierwszy na świecie Instytut Socjologii Roślin na Uniwersytecie Poznańskim. Jest uważany za twórcę pojęcia fitosocjologia. W listopadzie 1923 roku został kierownikiem naukowym rezerwatów w Puszczy Białowieskiej. Prowadził szeroko zakrojone badania nad lokalną roślinnością. Ich wyniki zawarł w pracy Lasy Białowieży, opublikowanym w 1930 roku. Jest autorem pierwszego zielnika roślin naczyniowych Puszczy Białowieskiej oraz współtwórcą muzeum puszczańskiego. Ponadto podejmował starania, aby nadać rezerwatowi na drodze prawnej rangę samodzielnego ośrodka naukowego. W roku 1925 został profesorem zwyczajnym systematyki i socjologii roślin Uniwersytetu Poznańskiego. W roku 1928 został zwolniony ze stanowiska nadleśniczego Rezerwatu, a w 1931 roku z przyczyn politycznych utracił kierownictwo prowadzonej przez siebie katedry uniwersyteckiej. Zmarł na zawał serca, po otrzymaniu wiadomości o pobiciu syna przez Gestapo. Pochowano go na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan w Poznaniu.

WŁADYSŁAW SZAFER
(1886-1970)
Polski botanik, profesor UJ (w latach 1936-1938 rektor UJ), dyrektor krakowskiego Ogrodu Botanicznego, wieloletni dyrektor Instytutu Botaniki UJ. Gdy w czasie okupacji niemieckiej zamieniono Instytut w placówkę niemiecką "Botanische Anstalten", zwolniony ze stanowiska Władysław Szafer pełnił funkcję rektora tajnego Uniwersytetu Jagiellońskiego, po wojnie znów objął stanowisko dyrektora Instytutu, a jednocześnie od 1953 był twórcą i dyrektorem Zakładu (dziś Instytutu) Botaniki PAN. Członek PAU i PAN, honorowy członek Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i jej Zasobów. Zajmował się ochroną przyrody, florystyką, paleobotaniką, geografią roślin. Był twórcą polskiej szkoły paleobotanicznej, współtwórcą polskich parków narodowych, inicjatorem sprowadzenia żubrów ze Szwecji do Puszczy Białowieskiej, uczestniczył w tworzeniu Międzynarodowego Biura Ochrony Przyrody w Brukseli, przekształconego pózniej w Swiatową Unię Ochrony Przyrody. Autor około 700 publikacji, z czego 473 pozycji dotyczy ochrony

JAN JERZY KARPIŃSKI
(1896-1965)
Od najmłodszych lat pasjonował się owadami, w szczególności zaś - ich biologiš, instynktem i obyczajami. W klasie VII gimnazjum w nagrodę za dobrą naukę, wiedzę entomologiczną i ogólnoprzyrodniczą został włączony w poczet uczestników wielkiej ekspedycji przyrodniczej na Syberię i do Japonii, natomiast rok pózniej uczestniczył w wyprawie na Kaukaz, do Turkiestanu i Buchary. Podczas obu ekspedycji pełnił funkcję kustosza pozyskiwanych zbiorów przyrodniczych. Po ukończeniu gimnazjum, w 1915 r. wstąpił do słynnej uczelni leśnej - Instytutu Leśnego w Petersburgu, w którym odbył staż naukowy. Tam też poznał Annę - swoją przyszłą żonę. Uzyskał dyplom, który nostryfikował w SGGW w Warszawie. Od 1919 roku pracował w administracji lasów państwowych najpierw w charakterze pomocnika referenta w Ministerstwie Rolnictwa i Dóbr Państwowych, następnie na stanowiskach leśniczego i nadleśniczego. Jednocześnie był zastępcą kierownika oraz nauczycielem zoologii i ochrony lasu w Szkole dla Leśniczych w Zagórzu. W 1928 roku objął stanowisko kierownika (nadleśniczego) Nadleśnictwa Rezerwat (obecny Białowieski Park Narodowy). Prócz pracy nad zachowaniem i ochroną lasów na terenie Nadleąnictwa prof. Karpiński zorganizował na nim pierwsze systematyczne badania naukowe. Jako kierownik Parku Narodowego w Białowieży, do chwili wybuchu wojny, Profesor Karpiński zorganizował w Parku: bibliotekę naukową, laboratorium Parku, Laboratorium Biologiczne od obsługi i hodowli zwierząt chronionych i potrzeb łowiectwa oraz Muzeum Przyrodniczo-Leśne, w którym gromadził zbiory dotyczące bartnictwa, a także eksponaty o tematyce zoologicznej i botanicznej. Od 1929 roku profesor Karpiński kierował Szkołą dla Leśniczych jak również placówką przemysłu ludowego. Zajmował się restytucją żubra i niedzwiedzia na terenie Puszczy Białowieskiej. Profesor Karpiński prowadził systematyczne badania naukowe. W 1933 roku opublikował pracę doktorską Fauna korników Puszczy Białowieskiej na tle występujących w puszczy typów drzewostanów. Stopień doktora uzyskał na Politechnice Lwowskiej. W 1939 roku był ewakuowany do Wilna. Do jesieni 1944 roku pracował w gospodarstwie chłopskim we wsi Rezgi pod Kiejdanami. W pazdzierniku 1944 roku powrócił na stanowisko Dyrektora Parku i Kierownika Filii Instytutu Badawczego Leśnictwa. W 1947 roku habilitował się na Uniwersytecie Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie i uzyskał tytuł docenta w Zakładzie Ekologii Zwierząt. Od 1952 roku prof. Karpiński pracował w Warszawie jako samodzielny pracownik Naukowy w Instytucie Badawczym Leśnictwa. Jego marzeniem była praca w terenie dlatego też często przebywał na nowym terenie badań, który pokochał jak się zdaje, drugą miłością swego życia - w Puszczy Jodłowej Swiętokrzyskiego Parku Narodowego. Prof. Karpiński był wielokrotnie nagradzany wysokimi odznaczeniami państwowymi m.in. Krzyżem Komandorskim, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem X-lecia Polski Ludowej. Prof. Karpiński był członkiem wielu organizacji m.in.: Komitetu Nauk Leśnych PAN, Rady Naukowo-Technicznej przy Ministrze Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego, Polskiego Towarzystwa Entomologicznego. Zmarł 16 XI 1965 roku w Warszawie, w wieku 69 lat. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim

AUGUST GUSTAW DEHNEL
(1903-1962)
Zoolog i anatom. Profesor UMCS w Lublinie od 1951, członek PAN od 1958. Organizator i kierownik (1954-1962) Zakładu Badania Ssaków PAN w Białowieży. Przewodniczący Rady Naukowej Białowieskiego Parku Narodowego (1957-1962). Zajmował się anatomią porównawczą drobnych ssaków, ochroną przyrody, embriologią porównawczą ptaków i ssaków, teratologią oraz badaniami krzyżówek międzygatunkowych, m.in. żubra z bydłem domowym. Prowadził badania biologii jastrzębia gołębiarza i sokoła wędrownego (1939), prace związane z ochroną bobrów w dorzeczu Niemna i Prypeci (1938-1939). W okresie okupacji niemieckiej więziony, w obozie jenieckim w Gross-Born (Borne-Sulinowo) w 1939-1945 prowadził wykłady z biologii. Znakomity dydaktyk i popularyzator badań naukowych. Interesował się sokolnictwem. Przełożył na język polski Życie zwierząt A. Brehma (1936). Autor szeregu prac nauk.

HUGO CONVENTZ
(1855-1922)
Wybitny paleobotanik i archeolog niemiecki, dyrektor muzeum przyrodniczego w Gdańsku, uczony dzięki któremu w 1906 roku utworzono w Prusach Urząd Ochrony Osobliwości Przyrodniczych. Gdy jego rodacy pospiesznie budowali tartaki, w celu pozyskiwania drewna z Puszczy Białowieskiej, krążył on między Białowieżą a Berlinem, walcząc o uratowanie najcenniejszego zakątku Puszczy Białowieskiej ukrytego w ramionach rzeki Narweki i Hwoznej. Jego starania zostały uwieńczone sukcesem i niemiecka administracja wzięła się za intensywną ochronę żubrów i wyłączyła z wyrębu przyszły "niemiecki" park natury, naturalne drzewostany w pobliżu rzeczki Orłówki.


Crosstalk
Wszelkie prawa zastrzeżone - Janusz Korbel i Tomasz Niechoda